ต้นกันเกรา

-


ชื่อวิทยาศาสตร์ : Fragrea fragrans Robx.
ชื่อวงค์ : Potaliaceae
ชื่อสามัญ : Tembusu , Kankrao
ชื่อท้องถิ่น :  กันเกรา(กลาง) ตำเสาหรือทำเสา (ภาคใต้) มันปลา (ภาคเหนือ และตะวันออกเฉียงเหนือ)
ตำมูซูหรือตะมูซู(มาเลย์-ใต้)  ตาเตรา(เขมรตะวันออก)

ต้นกันเกราลักษณะของกันเกรา

ต้นกันเกรา  :  เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ สูงประมาณ 10-15 เมตร (อาจสูงได้ถึง 25 เมตร) เปลือกต้นเรียบมีสีน้ำตาล เมื่อต้นแก่จะแตกเป็นร่องลึกตามยาว ขยายพันธุ์ด้วยวิธีการเพาะเมล็ดและการปักชำ มีถิ่นกำเนิดตามป่าเบญจพรรณและตามที่ใกล้กับแหล่งน้ำ ในประเทศไทย พม่า มาเลเซีย เวียดนาม และอินเดีย สำหรับในบ้านเราต้นกันเกราขึ้นได้ทั่วไปในทุกภาคของประเทศไทย แต่จะพบได้มากทางภาคใต้



ใบกันเกรา




ใบกันเกรา : ลักษณะของใบเป็นใบเดี่ยว ออกเรียงตรงข้ามกัน ใบหนาแน่นที่ปลายกิ่ง เป็นรูปรี สีเขียวเข้มเป็นมัน ปลายใบและโคนใบแหลม ขอบใบเรียบ แผ่นใบเรียบ เนื้อใบค่อนข้างเหนียว ใบกว้างประมาณ 4-6 เซนติเมตรและยาวประมาณ 8-12 เซนติเมตร



ผลกันเกรา








ผลกันเกรา :  ลักษณะผลเป็นผลเดี่ยวทรงกลม มีรสขม เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 6-8 มิลลิเมตร ผิวเรียบเป็นมัน มีติ่งแหลม ๆสั้น ๆ อยู่ตรงปลายสุด ผลอ่อนจะมีสีเขียว เมื่อสุกแล้วจะเป็นสีแดงเลือดนก จะติดผลในช่วงเดือนเมษายนถึงเดือนมิถุนายน และในผลมีเมล็ดเล็ก ๆ จำนวนมาก สีน้ำตาลไหม้ มีรูปทรงไม่แน่นอน ฝังอยู่ในเนื้อนุ่ม ๆ สีแดง







ดอกกันเกรา : ลักษณะออกดอกเป็นช่อตามซอกใบ เมื่อเริ่มบานจะเป็นสีขาว เมื่อบานเต็มที่จะเป็นสีเหลืองอมแสด ที่กลีบโคนเชื่อมติดกันเป็นหลอดสั้น ปลายแยกออกเป็น 5 แฉก ปลายแฉกแหลม มีเกสรตัวผู้ยาวติดกับกลีบดอก และมีเกสรตัวเมียยาวอีก 1 อัน ออกดอกในช่วงเดือนเมษายนถึงเดือนมิถุนายน



สรรพคุณของกันเกรา

  1. แก่นกันเกรา มีรสเฝื่อน ฝาด และขม สรรพคุณช่วยบำรุงไขมันในร่างกาย (แก่น)
  2. แก่นช่วยบำรุงธาตุในร่างกาย (แก่น)
  3. สรรพคุณกันเกรา เปลือกต้นช่วยบำรุงโลหิต (เปลือกต้น)
  4. ใช้เป็นยาอายุวัฒนะ (แก่น)
  5. ช่วยแก้เลือดพิการ (แก่น)
  1. แก่นกันเกรา มีฤทธิ์ในการยับยั้งการเจริญเติบโตของเชื้อมาลาเรียชนิดฟัลซิปารัมในหลอดทดลองได้ (แก่น)
  2. ช่วยแก้ไข้จับสั่น (แก่น)
  3. ช่วยแก้อาการหืดไอ (แก่น)
  4. ช่วยแก้อาการแน่นหน้าอก (แก่น)
  5. ช่วยแก้อาการท้องมานลงท้อง (แก่น)

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ต้นงิ้ว

-
รูปภาพ
ต้นงิ้วแดง ชื่อวิทยาศาสตร์ :    Bombax ceiba  Linn. ชื่อเรียกอื่น :   งิ้วป่า งิ้วบ้าน งิ้วแดง ชื่อวงศ์ :   BOMBACACEAE ลักษณะของต้นงิ้ว 1.ต้นงิ้ว   จัดเป็นไม้ยืนต้นขนาดกว้างถึงขนาดใหญ่ ลักษณะของต้นเป็นรูปทรงพุ่มเป็นรูปไข่ มีความสูงของลำต้นประมาณ 15-25 เมตร (บ้างว่าสูงประมาณ 25-30 เมตร) และความกว้างของทรงพุ่มประมาณ 15 เมตร ลำต้นมีลักษณะเปลาตรงและมีหนามอยู่ทั่วลำต้นและกิ่ง เห็นข้อปล้องไม่ชัดเจน ต้นอ่อนจะเป็นสีเขียวอ่อน เมื่อแก่จะเป็นสีเขียวเข้ม ขยายพันธุ์ด้วยวิธีการใช้เมล็ด โดยจะพบขึ้นในที่ราบและตามป่าเบญจพรรณ ตามเชิงเขาและไหล่เขาที่มีความสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 100-600 เมตร ซึ่งในปัจจุบันต้นงิ้วจะหาดูได้ยากมาก จะมีปลูกเฉพาะถิ่นทางภาคเหนือไม่กี่ที่เท่านั้น   2. ใบงิ้ว   ใบเป็นใบประกอบแบบนิ้วมือ มีใบย่อยประมาณ 3-7 ใบเรียงสลับกัน ลักษณะของใบเป็นรูปรีถึงรูปไข่ ปลายใบเรียวแหลม โคนใบสอบเรียว ส่วนขอบใบเรียบ ใบมีขนาดกว้างประมาณ 1.5-2.5 นิ้ว และยาวประมาณ 6-10 นิ้ว ใบสีเขียวไม่มีขน แผ่นใบค่อนข้างหนาและเกลี้ยง ก้...
อ่านเพิ่มเติม

ต้นพวงคราม

-
รูปภาพ
ต้นพวงคราม ชื่อวงศ์ : Verbenaceae ชื่อวิทยาศาสตร์ : Petrea volubilis L. ชื่อสามัญ : Purple Wreath , Sandpaper Vine , Queen’s Wreath ถิ่นกำเนิด : หมู่เกาะเวสต์อินดีส ประเทศบราซิล ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ 1.ลำต้น พวงคราม/ช่อม่วง มีลำต้นเป็นเถาเลื้อย   ยาวได้มากกว่า 20 เมตร  หากปลูกจนมีอายุมากจำเป็นต้องใช้ค้ำยันช่วย  โดยเถาเป็นไม้เนื้อแข็ง เปลือกเถา และกิ่งสีเทาอมน้ำตาลอ่อน เถาแตกกิ่งได้มาก ปลายกิ่งมีขนปกคลุม 2.ใบ ใบพวงคราม/ช่อม่วง แทงออกเป็นใบเดี่ยว เรียงเป็นคู่ๆตามปลายกิ่ง ใบมีรูปรียาว สีเขียวสด โคนใบ และปลายใบสอบแหลม กลางใบกว้าง กว้างประมาณ 8-10 เซนติเมตร ยาวประมาณ 15-20 เซนติเมตร แผ่นใบเรียบ มีขนสากปกคลุมทั่ว ใบมีเส้นกลางใบสีเขียวอ่อน และเส้นใบย่อยแตกออกสลับข้างจากเส้นกลางใบ 3.ดอก ดอกพวงคราม/ช่อม่วง ออกดอกเป็นช่อที่ปลายกิ่ง แต่ละช่อมีดอก 10-50 ดอก ดอกมีก้านดอกสั้นประมาณ 3-5 เซนติเมตร แต่ละดอกประกอบด้วยกลีบรองดอก 5 กลีบ เรียงเป็นวงกลม กลีบรองดอกมีรูปรียาวคล้ายดาบ กว้างประมาณ 0.3-0.5 เซนติเมตร ยาวประมาณ 1.2-1.5 เซนติเมตร ขณะ...
อ่านเพิ่มเติม

ต้นสัตบรรณ

-
รูปภาพ
  ชื่อวิทยาศาสตร์ : (Alstonia scholaris (L) R.Br.)   วงศ์ : Apocynaceae   ชื่อสามัญ : Dita, Shaitan wood, Devil Tree   ชื่อท้องถิ่น :  ตีนเป็ด  ตีนเป็ดขาว พญาสัตบรรณ หัสบรรณ หัสบัน  จะบัน  บะซา  ปูลา  ปูแล ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ 1. ลำต้น ต้นตีนเป็ด/พญาสัตบรรณ เป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ สูง 35-40 เมตร ต้นอายุน้อยมีเรือนยอดเป็นรูปเจดีย์ทรงแบนเมื่อต้นใหญ่เต็มที่ โคนจะเป็นพูพอนขยายใหญ่ ลำต้นมีร่องตามแนวยาวของความสูง เปลือกมีสีเทาอม เหลือง หรือสีน้ำตาล เมื่อถาดเปลือกออกจะมีสีขาว เปลือกชั้นในสีน้ำตาลมีน้ำยางสีขาวไหลมาก เนื้อไม้ และกิ่งเปราะหักง่าย เนื้อไม้เรียบ แตกเป็นร่องง่าย กิ่งที่แตกออกมีรอยแตก เพื่อใช้แลกเปลี่ยนอากาศ เนื้อไม้ต้นตีนเป็ดมีสีขาวอมเหลือง แตกเป็นเสี้ยนตรงตามแนวยาว เนื้อหยาบเหนียว เนื้อไม้อ่อนไสกบง่ายมาก 2. ใบ ใบเป็นใบเดี่ยว เรียงเป็นวงรอบกิ่ง วงละ 5-8 ใบ ก้านใบยาว 1.5-3 ซม. แผ่นใบเหนียวเหมือนหนังคล้ายใบต้นดอกรัก แผ่นใบรูปรีถึงรูปหอก ปลายใบแหลม และมีติ่งเล็กน้อย ขอบ และผิวใบเรียบ ใบอ่อนมีสีด้านบน และด้านล่างใก...
อ่านเพิ่มเติม